ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΧΩΡΙΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΑΜΑ;

Η αγωνία των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα για το μέλλον είναι πολύ έντονη και ενώ αποτελεί θέμα κορυφαίας σημασίας με πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις δυστυχώς είναι χαμηλά στην αντζέντα της δημόσιας συζήτησης. Βρισκόμαστε σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον υψηλού ρίσκου. Όλα ανατρέπονται και βεβαιότητες που υπήρχαν παλιότερα – ιδεολογικές, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές - σήμερα καταρρίπτονται. Η μόνη σταθερά είναι η ανατροπή.

Το μεγάλο ζήτημα είναι τι θέση θα πάρει η Ελλάδα μέσα στην παγκοσμιοποιημένη, υπερανταγωνιστική πραγματικότητα. Πρέπει να ορίσουμε αυτή τη θέση και να διαμορφώσουμε τις συνθήκες ώστε να φτάνουμε τους στόχους που βάζουμε και συχνά να τους επαναπροσδιορίζουμε και αυτούς για να ανταποκρίνονται ξανά στα νέα δεδομένα. Η ανασφάλεια που δημιουργεί αυτή η μόνιμη ανατροπή έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια στο μεγάλο GREEK DREAM, μια οποιαδήποτε θέση στο ελληνικό δημόσιο. Δεν μπορεί όμως η νεολαία μιας χώρας να επιδιώκει με μανία κατι τέτοιο! Πρέπει να αποφασίσουμε τι θα παράγουμε, για ποιους και με ποιους όρους. Αλλιώς ας αποφασίσουμε ότι θα γίνουμε μεταπράτες κινέζικων προϊόντων εως ότου καταστούμε και επίσημα αποικία των οικονομικά δυνατών.

Για να εκφράσουμε ένα όραμα για το μέλλον θα πρέπει να αγκαλιάσουμε τους νέους ανθρώπους σαν κοινωνία. Να μην τους θέλουμε μόνο ως φθηνό εργατικό δυναμικό, ως ημιαπασχολούμενους ή -ακόμη χειρότερα- σαν faux επαναστάτες ενάντια σε οποιαδήποτε αλλαγή αλλά σαν συμμέτοχους και συνδιαμορφωτές της κοινωνίας μας.

Το 2004 το έγκυρο οικονομικό περιοδικό Economist είχε αφιερώσει ένα ολόκληρο τεύχος στην Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε άρθρο του με τίτλο A bit more neocracy, please διαπίστωνε την άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να αντιμετωπίσει με υπευθυνότητα τις νέες γενιές και το μέλλον (βλέπε περιβαλλοντική ρύπανση, ασφαλιστικό, συνεχώς δυσμενέστερες σχέσεις εργασίας για τους νέους) καθώς και τη σθεναρή αντίσταση στο να δωθεί η σκυτάλη σε νεότερους ανθρώπους. Αυτή η κατάσταση παρατηρούσαν οι οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι του περιοδικού θα έχει τρομακτικές συνέπειες για το μέλλον της χώρας. Και εδώ υπάρχει το ελληνικό, τραγικό παράδοξο : η κοινωνία που μανιωδώς μορφώνει τα παιδιά της δεν τους εμπιστεύεται τίποτα παρά μόνον όταν αποκτήσουν γκρίζους κροτάφους.

Ο μόνος τρόπος για να σπάσουμε αυτό το κατεστημένο είναι να αναλάβουμε δράση ενάντια σε νοοτροπίες του παρελθόντος αλλά και να εμπιστευτούμε πολιτικούς σαν τον Γιώργο Παπανδρέου με όραμα, που δεν φοβούνται να ονειρευτούν μια Ελλάδα διαφορετική, μακριά από αγκυλώσεις που μας κρατούν στο χθες, μακριά από ξεπουλήματα του μέλλοντος μας προκειμένου να περάσει ανώδυνα το σήμερα. Το θέμα δεν είναι πόσο κοστίζει το μέλλον μας αλλά αν θα υπάρξει μέλλον έτσι όπως προχωράμε.